Η σιωπή καίγεται, κ' αφήνει ουλές.
Ουλές στο χρόνο και στη σκέψη.
Κ' εξατμίζεται στο θολό ουρανό.
Κ' αυτή η ψυχή σου η ψεύτρα, -που όλο γελάει με σένα και καυχιέται για την αφεντιά της-, χοροπηδάει σαν τρελή. Μα κάποια στιγμή πηδάει τόσο ψηλά, που φτάνει σ'ενα άλλο σύμπαν...
Εκεί αρχίζει να λιώνει στην αγκαλιά της πεθαμένης σου καρδιάς...
Πέθανε κ' αυτή...πέθανε
και την έπνιξε το τελευταίο σου όνειρο...
Ένα όνειρο που νόμιζες ότι θα μείνει παντοτινό, όμως κ' αυτό το σκότωσε μ' ένα μαχαίρι η αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου